Diastema – co to takiego?

Diastema – przestrzeń między grupami zębów występująca u niektórych ssaków.

Występuje fizjologicznie u zwierząt takich jak bóbr oraz badylarka. U małp występuje w szczęce między kłem a bocznym siekaczem. Jest wyraźnie widoczna u przeżuwaczy i gryzoni.

U ludzi diastema pomiędzy górnymi jedynkami, może być problemem nie tylko natury estetycznej. Diastema może doprowadzić do problemów z mową (seplenienia świszczącego, które charakteryzuje bardzo ostre, świszczące brzmienie głosek dentalizowanych – m.in. ś, ź, ć, dź, s, z), wad zgryzu i chorób przyzębia. W związku z tym, w niektórych przypadkach likwidacja diastemy może okazać się nieodzowna.

Diastema staje się wadą zgryzu kiedy szpara między zębami przekracza 2 mm. W pozostałych przypadkach jest to po prostu cecha uzębienia, która nie wymaga leczenia.

Wyróżnia się kilka rodzajów diastemy. Gdy rozsunięte jedynki są ustawione równolegle, mowa o diastemie równoległej (leczenie uzależnione jest od wieku Pacjenta i szerokości diastemy). Jeśli dolne końcówki zębów są skierowane do siebie a korzenie są rozsunięte, wskazuje to na diastemę zbieżną (jest możliwe leczenie aparatami ortodontycznym ruchomymi). Z kolei, gdy górne końcówki zębów skierowane od siebie, a korzenie zbliżone oznaczają diastemę rozbieżną (jest możliwe leczenie wyłącznie aparatem ortodontycznym stałym).

W zależności od przyczyn, wyróżnia się diastemę:

– prawdziwą – jest wynikiem przerostu lub niskiego przyczepu wędzidełka wargi górnej;

– rzekomą – spowodowana jest hipodoncją (brakiem) siekaczy bocznych, ich zmniejszonym rozmiarem lub zębami nadliczbowymi (hiperdoncja);

– fizjologiczną – obserwowaną w okresie przed wyrznięciem się zębów siecznych bocznych stałych. Pojawia się pomiędzy 7. a 9. rokiem życia i zwykle ma nie więcej niż 2 mm.

W przypadku diastemy prawdziwej podcina się wędzidełko. Wskazane jest także noszenie aparatu ortodontycznego.

Jeśli diastema rzekoma jest wynikiem braku zębów, stosuje się implanty. W przypadku zęba nadliczbowego wykonuje się ekstrakcję (usunięcie zęba) i zsuwa się jedynki płytą akrylową ze skręcaną śrubą lub odpowiednio zlokalizowanymi sprężynkami międzyzębowymi (diastema równoległa i rozbieżna) lub aparatem stałym (zbieżna).

Diastema fizjologiczna nie wymaga leczenia, gdyż zamyka się samoistnie.

Aparat ortodontyczny jest najskuteczniejszym sposobem na pozbycie się diastemy, jednak trzeba go nosić długo (nawet ponad rok). Dla osób, które nie chcą czekać, alternatywą może być zamykanie diastemy za pomocą licówek. Zabieg polega na naklejeniu cienkich, mających ok. 0,5 mm, porcelanowych płytek na zęby, które zostały uprzednio zeszlifowane.

Natomiast najszybszą i odwracalną metodą na pozbycie się diastemy jest bonding, czyli zamaskowanie przerwy między zębami za pomocą kompozytu. W tym przypadku likwidacja diastemy przypomina zakładanie plomby: najpierw wytrawia się ząb specjalnym kwasem demineralizującym, a następnie nakłada materiał kompozytowy i papierowymi dyskami nadaje mu się kształt. Efekt uzyskuje się podczas jednej wizyty.

/Źródło: Wikipedia
www.poradnikzdrowie.pl/

Ewa Siwiec